10 Mart gecesi 12.32 ‘de aldım beynimin içinde hayır olamaz diye yükselen çığlıklara neden olan ölüm haberini. İçime inananılmaz bir acı düştü.. Yıkıldım.. Parçalandım.. 23 senedir aldığım hiçbir ölüm haberi beni bu kadar ağlatmamıştı. Oysa hep bir umutla yattığın o yataktan kalkacağın günü bekliyordum. Aldığım her güzel haberde Allah’ım seni bize bağışlayacak diye düşünüyordum. Hep bu umutla yapıyordum dualarımı.

Mahalle arkadaşım, biricik dostum, kardeşim olarak görürdüm hep seni. Lise yıllarında hava kararana kadar evimizin önünde top oynadığımız günler geliyor aklıma çıldırıyorum. İçimde hep bi ses bu kadar erken olmamalıydı, o daha çok gençti diye haykırıyor ama Yüce Yaradanın taktiri ilahisi diyerek kendimi kandırıyorum belkide.

Arkanda seni seven onlarca insanı göz yaşları içinde bıraktın. Belkide ben bunları yazarken sen bana bakıp gülüyorsundur. Ne yapacaktım sıkıntısı, derdi bitmeyen şu yalan dünyada diye. Allah sevdiği kullarını erkenden yanına alırmış. Sende Allah’ın sevdiği kulusun Enverim, sende Allah’ın sevdiği kulusun.. Ama şunu hiç unutma nefes alıp-verdiğim sürece ilyas kardeşin seni hiç unutmayacak. Hep kalbimin bi köşesinde benimle birlikte yaşayacaksın. Mekanın CENNET olsun kardeşim……

• Yukarı